سیستم تهویه مطبوع

سیستم تهویه مطبوع:

تهویه مطبوع، فن آوری مورد نیاز به منظور تأمین شرایط مطلوب در فضای داخلی ساختمان و هر شرایط خاصی در فضای مورد نظر می­باشد. به عبارتی یک سیستم تهویه مطبوع، سرمایش، تهویه و رطوبت فضای مورد نظر را تأمین و کنترل می­کند.

این فضا می­تواند ساختمان مسکونی یا اداری، هتل، بیمارستان و فضای داخلی وسایل نقلیه باشد. لذا سیستم­های تهویه مطبوع با تنوع و متناسب با هر مکان طراحی و اجرا می­شوند. در هر حالت چهار بخش اصلی منبع، توزیع، تحویل وکنترل در تمامی سیستم­ها کنترلی وجود دارند؛

• منبع: شامل تجهیزات تأمین کننده گرمایش و سرمایش اولیه مانند بویلرها، چیلرها و برجهای خنک کن می­باشد.
• توزیع: شامل تجهیزاتی از قبیل فن­ها، پمپ­ها، کانال کشی­ها می­باشد که وظیفه انتقال اثر سرمایشی و گرمایشی را به عهده دارند.
• تحویل: وظیفه تجهیزات مورد استفاده در این بخش از سیستم تهویه مطبوع، وارد کردن اثر سرمایشی و گرمایشی به فضای مورد نظر می­باشد.
• کنترل: تجهیزات کنترلی وظیفه تنظیم کارکرد سیستم تهویه مطبوع را به عهده دارند.

سیستم­های تهویه مطبوع را می­توان به دو دسته کلی سیستم­های مرکزی و مستقل تقسیم کرد. سیستم­های تهویه مطبوع مرکزی، قادر هستند تا گرمایش و سرمایش کل فضای ساختمان، اعم از اتاق­ها ، واحدهای مختلف ساختمانی و ... را تأمین کنند. به عبارتی در سیستم­های مرکزی، بخش توزیع و تحویل در کل ساختمان پراکنده است. در حالی که در سیستم­های مستقل تمامی اجزا در یک بخش (محفظه) کوچک طراحی و گنجانده می­شوند.

سیستم­های تهویه مطبوع مرکزی اغلب در برج­ها و ساختمان­های بزرگ، هتل­ها و مراکز عمومی استفاده می­شوند. از جمله مزیت­های آن­ها، کاهش مصرف برق واحدهای ساختمانی در کنار حفظ سطح آسایش می­باشد. همچنین در سیستم­های مرکزی با حذف کندانسور هزینه مربوط به استتار کندانسور در نمای خارجی ساختمان حذف شده و باعث زیبایی ساختمان و فضای شهری می­شود. از طرفی متوسط طول عمر ۳۰ سال برای سیستم­های تهویه مطبوع مرکزی باعث اقتصادی­تر شدن این سیستم­ها نسبت به سیستم­های مستقل شده است.