سیستم تهویه مطبوع

سیستم تهویه مطبوع:
تهویه مطبوع، فن آوری مورد نیاز به منظور تأمین شرایط مطلوب در فضای داخلی ساختمان و هر شرایط خاصی در فضای مورد نظر میباشد. به عبارتی یک سیستم تهویه مطبوع، سرمایش، تهویه و رطوبت فضای مورد نظر را تأمین و کنترل میکند.
این فضا میتواند ساختمان مسکونی یا اداری، هتل، بیمارستان و فضای داخلی وسایل نقلیه باشد. لذا سیستمهای تهویه مطبوع با تنوع و متناسب با هر مکان طراحی و اجرا میشوند. در هر حالت چهار بخش اصلی منبع، توزیع، تحویل وکنترل در تمامی سیستمها کنترلی وجود دارند؛
- منبع: شامل تجهیزات تأمین کننده گرمایش و سرمایش اولیه مانند بویلرها، چیلرها و برجهای خنک کن میباشد.
- توزیع: شامل تجهیزاتی از قبیل فنها، پمپها، کانال کشیها میباشد که وظیفه انتقال اثر سرمایشی و گرمایشی را به عهده دارند.
- تحویل: وظیفه تجهیزات مورد استفاده در این بخش از سیستم تهویه مطبوع، وارد کردن اثر سرمایشی و گرمایشی به فضای مورد نظر میباشد.
- کنترل: تجهیزات کنترلی وظیفه تنظیم کارکرد سیستم تهویه مطبوع را به عهده دارند.
سیستمهای تهویه مطبوع را میتوان به دو دسته کلی سیستمهای مرکزی و مستقل تقسیم کرد. سیستمهای تهویه مطبوع مرکزی، قادر هستند تا گرمایش و سرمایش کل فضای ساختمان، اعم از اتاقها ، واحدهای مختلف ساختمانی و ... را تأمین کنند. به عبارتی در سیستمهای مرکزی، بخش توزیع و تحویل در کل ساختمان پراکنده است. در حالی که در سیستمهای مستقل تمامی اجزا در یک بخش (محفظه) کوچک طراحی و گنجانده میشوند.
سیستمهای تهویه مطبوع مرکزی اغلب در برجها و ساختمانهای بزرگ، هتلها و مراکز عمومی استفاده میشوند. از جمله مزیتهای آنها، کاهش مصرف برق واحدهای ساختمانی در کنار حفظ سطح آسایش میباشد. همچنین در سیستمهای مرکزی با حذف کندانسور هزینه مربوط به استتار کندانسور در نمای خارجی ساختمان حذف شده و باعث زیبایی ساختمان و فضای شهری میشود. از طرفی متوسط طول عمر ۳۰ سال برای سیستمهای تهویه مطبوع مرکزی باعث اقتصادیتر شدن این سیستمها نسبت به سیستمهای مستقل شده است.